เราไปชมหนังที่ให้ข้อคิดดีๆเรื่องนี้พร้อมๆกันเลยค่ะ...
ดิชั้นชอบหนังที่ชมแล้วให้ข้อคิดดีๆ เพราะรู้สึกว่าไม่เสียเวลาที่นั่งชม หนังสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของแม่ หนังได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องจริง โดยหนังเริ่มเรื่องด้วยแม่ยัง
สาวและลูกสาวอายุน้อยในชุดเสื้อผ้าทันสมัยที่ห้องชุดที่ตกแต่งทันสมัย แม่ยิ้มแย้มนำอาหารมาให้ลูกสาวที่กำลังง่วนกับการดูทีวีที่โต๊ะทานข้าว มีเสียงเคาะประตู ตำรวจหนุ่มแจ้งต่อแม่ซึ่งไปเปิดประตูว่า ได้พบยายผู้นี้เดินหลงอยู่ ยายเดินเข้าห้องด้วยความดีใจเรียกคนแม่ว่า “ลูก” ลูกมองดูแม่ตนเองก้าวเข้าห้องด้วยเท้าเปล่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าปอนๆ ในมือหอบตะกร้าหวายใส่ผักและของหิ้วพะรุงพะรัง มือปาดหน้าผากด้วยความเหน็ดเหนื่อยด้วยสายตาไม่ค่อยต้อนรับ ถามว่า “แม่ แม่มาที่นี่ทำไมกัน” แม่ผงกหัวยิ้มตอบว่า “มาเยี่ยมลูกไง” ลูกพยุงแม่ไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ยายทักทายหลานที่โต๊ะอาหาร หลานทำหน้าเจื่อนรีบยกชามข้าวและตะเกียบจากโต๊ะไปวางที่ตัก แม่มองลูกของตนที่ทำหน้ารังเกียจด้วยความเข้าใจ
เมื่อ 3 วันก่อน ลูกคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ว่าเหนื่อย อาจเพราะงานยุ่งพักนี้ แต่ตนสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง แม่วางหูโทรศัพท์หลังจากถูกลูกปฏิเสธด้วยความเสียใจ แต่ก็ยังตัดสินใจจะเข้าเมืองอยู่ดี แม่จับไก่เป็นๆใส่ถุงกระสอบ ขึ้นเขาไปเก็บผักใส่ตะกร้า
กลับมาที่ปัจจุบัน แม่กำลังฆ่าไก่อยู่ในครัว หลานหดคอมองดูอยู่ที่ประตูครัวด้วยความสยอง แม่หั่นผักเงอะงะ ลูกบอกจะทำให้ แม่บอกไม่เป็นไร แม่ทำที่ใส่อุปกรณ์กินอาหารล้ม ลูกบอกให้ตนช่วยหาตะเกียบให้
ที่โต๊ะอาหารหลานพูดว่า ไก่ยังไม่ตาย ในชามซุปขาไก่มีขนไก่ลอยอยู่ ลูกทำหน้าลำบากใจ แม่เดินถือชามมาจากครัวบอกว่าซุปปลา ลูกรีบเลื่อนชามซุปไก่ออกไปจากหน้าหลาน และลุกไปรับชามซุปปลาจากแม่มาวางบนโต๊ะ แม่เดินกลับเข้าครัวบอกว่าให้รอก่อน ลูกคีบเกล็ดปลาออกจากชามซุปปลา หลานชิมซุปปลาทำหน้าเจื่อน ลูกชิมซุปปลาทำหน้าเจื่อนด้วย หลานไอ ลูกลุกมาตบหลังดูแล หลานเริ่มร้องไห้ ลูกปลอบหลานไป แม่ออกมาจากครัวได้ยินพอดี หน้าเสีย ตัดสินใจกลับบ้าน
เวลาผ่านไป ลูกซื้อของมาเยี่ยมแม่ที่บ้านนอก ขณะเดินเข้ามาในบ้าน บ้านมืดไม่เปิดไฟ แม่ยิ้มได้ยินเสียงลูกรีบลุกขึ้นจากโต๊ะที่กำลังกินข้าวอยู่มาต้อนรับ ลูกมองเห็นแม่ลุกขึ้นอย่างเงอะๆงะๆ มือคลำโต๊ะเพื่อหาทางเดินมาหาตน ก็เริ่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ
แม่อายุ 63 ปี ตาข้างนึงเป็นต้อเกือบจะบอดสนิท และยังมีอาการประสาทหูเสื่อมจากวัยชรา เธอกังวลเรื่องเงินจึงเก็บไว้เป็นความลับ เพื่อลูกสาวเธอได้ออกไปจากเขตภูเขาคนเดียวเป็นครั้งแรก เธออาจจะมองไม่เห็นถนน แต่เธอรู้ว่าลูกสาวอาศัยอยู่ริมถนน จากบ้านที่เธออาศัยถึงเมืองที่ลูกสาวอยู่ เธอต้องปีนเขา 2 ลูก ข้ามลำธาร และเดินอีก 28 กิโลบนถนนในภูเขา เธอต้องต่อรถ 3 ครั้งเพื่อเดินทางข้าม 4 จังหวัด และเดินทางด้วยรถประจำทางทั้งสิ้น 36 ชั่วโมง เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเมืองนี้ รู้เพียงแต่ชื่อลูกสาว เธอทำไปทั้งหมดเพียงเพื่อจะให้ลูกสาวได้กินซุปเหมือนที่เธอทำให้ลูกกินตอนเด็กๆเวลาลูกไม่สบาย
ดิชั้นชอบหนังเรื่องนี้มากเพราะแสดงถึงความรักของแม่ที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกอย่างชัดเจน ความรักของแม่และพ่อนั้นยิ่งใหญ่นัก เราจึงควรเคารพและดูแลพ่อแม่ของเรา เพราะท่านได้เคยดูแลเราเมื่อเรายังเด็ก ถ้าไม่ดูแลท่านให้ดีตอนท่านยังมีชีวิตอยู่นี้ จะมาซื้อของไหว้ท่านในภายหลังก็ไม่มีประโยชน์ จริงไหมคะ
No comments :
Post a Comment
Write your comments below and let us know what you think.